من بوی بی پناهی را از دور می شناسم:
بوی پلنگ زخمی را در متن مه گرفته جنگل
بوی طنین شیهه ی اسبان رادر صخره های ساکت کوهستان
بوی کتان سوخته را در مشام ماه
بوی پر کبود کبوتر را در چاه
این باد بی قراری وقتی که می وزد
دلهای سر نهاده ی ما
بوی بهانه های قدیمی می گیرد