6

روزی،به ذره خاکی که کف دستم بود،گفتم: 

-از این که خاک هستی،احساس شرم نمی کنی؟

وخاک مغرورانه گفت:

-روزی جایگاه من چشم راست ابوالهول بود،

مجسمه ای که انسان هنوز از عظمت و شکوهش بر خاک می افتد.

می خواستم بر آنچه گفته بخندم،

که خود را بر نوک انگشتانی بزرگتر دیدم و صدایی شنیدم که گفت:

-آیا از انسان بودنت شرمگین نیستی؟