119

بودن ها هم بودن های قدیم

نه اینترنت بود، نه تلفن...

فقط نگاه بود، روبرو، چشم در چشم...

به همین خلوص، به همین کیفیت،

به همین سادگـــــــــی

پ.ن:

گیرم که استاتوسی نوشتی و هزاران لایک خوردی ...

با آنلایک های زندگی ات چه می کنی؟

گیرم که صد نفر تو را پک کردند....

با فراموش شدنت در میان روزمرگی چه میکنی؟

گیرم که ساعتها پای لپ تاپت شاد بودی...

با تلخی بعد از خاموش شدنش و سکوت اتاقت چه میکنی؟...

نه باید یکی باشه که بعد این همه خاموشی و سکوت زنگ بزنه وبگه عشقم چه طوره؟؟

اینه که ارزشش از هزاران لایکم بالاتره..

دوستی می گفت

خیلی سال پیش که دانشجو بودم، بعضی از اساتید عادت به حضور و غیاب داشتند

تعدادی هم برای محکم کاری دو بار این کار را انجام میدادند، ابتدا و انتهای کلاس ، که مجبور باشی

 تمام ساعت را سر کلاس بنشینی.

هم رشته ای داشتم که شیفته ی یکی از دختران هم دوره اش بود.

هر وقت این خانم سر کلاس حاضربود، حتی اگر نصف کلاس غایب بودند، جناب مجنون می گفت:

استاد همه حاضرند!

و بالعکس، اگر تنها غایب کلاس این خانم بود و بس، می گفت:

استاد امروز همه غایبند، هیچ کس نیامده!

در اواخر دوران تحصیل ازدواج کردند و دورادور می شنیدم که بسیار خوب و خوش هستند.

امروز خبردار شدم که آگهی ترحیم بانو را با این مضمون چاپ کرده است:

""هیچ کس زنده نیست ... همه مرده اند""